Maandag 6 november - Huacachina

Alles heeft een ritme, behalve wij. Weer zijn we om 6 uur klaarwakker, ondanks dat we pas om half 12 in bed lagen. Een paar uur later bij het ontbijt wordt bevestigd wat we gisteren al vermoedden. We zijn omgeven door enorme zandduinen. Het is een prachtig gezicht. Huacachina is een soort oase die hier middenin ligt.

Huacachina een oase van rust

Uiteraard moeten we even wachten, want tijd is hier nu eenmaal geen tijd, maar dan verschijnt er een spacy voertuig wat onze zandbuggy blijkt te zijn. We gaan dus niet zelf rijden, maar worden gereden. Luxe en zeker (iets) minder gevaarlijk. Na een rustig stukje door het dorpje geeft de chauffeur vol gas en crosst de eerste duin op.

Onze zandbuggy

Het is geweldig om hier rond te scheuren. Het lijkt wel een beetje een achtbaan - omhoog, omlaag, een kurkentrekker, weer omhoog en omlaag - maar dan tien keer beter. Het gaat zo hard dat onze ogen "dichtwaaien". Hoe zou de chauffeur dat trouwens hebben? Niet aan denken, gewoon genieten. Bovenin maken we een stop. Het is een echt kodakpunt. Overal waar je kijkt is zand. Prachtig!

Operation Desert Storm

Tijd om te sandboarden. Het is de bedoeling dat je op je buik op het board gaat liggen en met een duwtje van de gids naar beneden glijdt. Valt dat even mee. Het is lachen, gieren, brullen, want het gaat best hard en is niet gevaarlijk, wel kicken! Na een paar keer op zijn buik, probeert Johan het eens staand. Net als snowboarden. Dat gaat goed, maar het is niet echt steil genoeg. Bij een volgende afdaling lukt het perfect. Dit is weer eens een ander plaatje dan op de wintersport.

Boardbabe

Het zand zit na afloop echt overal, dus nemen we een duik in het zwembad om dat eraf te spoelen. We genieten nog even van de zon aan het zwembad en brengen s´middags een bezoek aan een Pisco fabriek. Niet erg boeiend, wel 4 soorten Pisco achterover geslagen in een paar minuten tijd. Daarna worden we bij de bus gedropt. Die blijkt echter pas om 6 uur te vertrekken en wij staan er al om 4 uur. En we wilden graag voor het donker aankomen. Op naar een andere maatschappij dus.

De tocht naar Nazca met de bus verloopt spoedig. Onderweg komen we veel kleine plaatsjes tegen. Overal stopt de bus om een paar locals in of uit te laten stoppen. Als we er bijna denken te zijn, blijkt het nog 45 minuten te duren. In de bus ontmoeten we Julio die een goed hostal weet en bij wie we tours kunnen reserveren. Dat is maar goed ook, want als we aankomen staat er dit keer geen stoet mensen ons op te wachten. En het is, ondanks ons goede voornemen, weer stikkedonker.