Vrijdag 17 november - Potosí

Bij het zien van onze bus moeten we wel even slikken. Hij ziet er nogal euh…oud en vuil uit, de baggage wordt bovenop vastgebonden en er is geen toilet. Moeten we hier 7 uur in vertoeven ? Navraag leert dat er onderweg wel een stop is, dus dat betekent ‘slechts’ 3, 5 uur plas ophouden.

Tja..

Er zitten verder alleen maar locals in de bus en ze zijn niet echt okselfris en er komen er al meer en meer bij, tot ze zelfs in het gangpad zitten. Na inmiddels talloze, maar zeer korte stops, begrijp ik dat er niet echt 1 goede plaspauze komt en dat het misschien verstandiger is niks meer te drinken. Het blijft wennen dat mensen hier geen nee verkopen en liever zeggen wat ze dénken dat je wilt horen.

Na 5 uur zijn we er opeens al, dat is dan weer een meevaller! Nadat we ons hebben geïnstalleerd in een hostal boeken we een bezoek aan de mijnen voor de volgende ochtend. We hebben honger maar alles lijkt dicht. Bij een van de restaurants staat een vrouw voor de (dichte) deur.

Of we iets willen eten, ze gaat over een half uur pas open maar wij mogen vast (via een of andere sluiproute door een rommelhok) naar binnen. Er staan maar liefst 2 tafels, het licht gaat aan, er wordt een klassiek muziekje opgezet en voila…abierto (open). Dat zijn weer de mooie kanten van dit land.