Maandag 20 november - Copacabana

Het is goed om een ritme te hebben en dat van ons bestaat voornamelijk uit haasten, wachten, haasten, wachten…maar dat zijn we inmiddels zo gewend, dat we het niet eens in de gaten hebben (en dat het dus niet meer hinderlijk is). We zijn nog voor 09.00 uur op het piepkleine vliegveldje, waar eigenlijk niks te doen is. Onze vlucht gaat pas om 11.05 uur.

We moeten ook hier airporttax betalen, maar degene die achter die balie zit (let op, er zit dus wel iemand!) zegt dat dit pas vanaf 10.00 uur kan. Om 10.00 uur zegt ze opeens weer dat het pas vanaf 11.00 uur kan. Dan heeft ze mooi pech, want dan zijn wij al gevlogen! Toch? Even checken…en ja hoor vertraging. Het gaat per half uur en loopt uiteindelijk op tot anderhalf uur. En dat voor een vlucht van nog niet eens drie kwartier! Of we nou echt tijd hebben gewonnen?

Timesaver?

In La Paz gaan we meteen door naar het busstation om een bus te nemen naar Copacabana (her name was Lola…). Na flink onderhandelen weet Johan toestemming te krijgen om een foto te maken van een verkoopster bij een fruitstalletje. Onze bananen zijn opeens 3 keer zo duur, maar wij hebben een mooi typisch Boliviaans plaatje.

La mama

Zoals we inmiddels gewend zijn stoppen we onderweg eerst weer ergens om op meer passagiers te wachten. Dat we onderweg ook nog 2 (!) keer moeten stoppen om te tanken is wel nieuw. En als we plotseling allemaal de bus uit moeten en met een bootje verder gaan, staan we echt even raar te kijken. Gelukkig komt de bus ons (met bagage) al gauw achterna.

Busboot

Het hostal is niet zo bijzonder en omdat de bussen en treinen niet doen wat wij willen en we een extra nacht moeten blijven boeken we in een ander hotel een de-luxe-suite. Ach laten wij eens gek doen voor € 20,-. Na een voortreffelijk diner in dat hotel wandelen we terug naar de straat van het 1e hostal, waar alles dicht blijkt te zijn. Welke was het nou ook alweer? Op goed geluk bellen we ergens aan. Na ± 10 minuten van spanning worden we binnengelaten.