Woensdag 29 november 2006 - Lima

Door het hotel wordt een gratis service verzorgd naar het vliegveld. Wij vliegen vandaag, als het goed is om 11.40 uur naar Lima terug. Wat schertst onze verbazing als we inchecken. Onze vlucht is vervallen, we kunnen met een van de twee vroegere vluchten mee. We staan opeens om 10.45 uur gepland om op te stijgen! En het mooie is dat we nog op tijd gaan ook...

Lima, la playa

Na wederom een korte vlucht landen we in Lima, waar we met een taxi naar het hotel worden gebracht. Niet zo´n luxe als we in Cusco hadden, maar prima voor het laatste nachtje. Vanavond gaan we lekker naar de bioscoop en verder een beetje wandelen en shoppen in Lima. We zullen er financieel op achteruit en met al dat lekkere eten op de weegschaal ongetwijfeld op vooruit gegaan zijn deze vakantie. Maar als we weer naar huis gaan, is dat wel met onvergetelijke herinneringen!

Dinsdag 28 november 2006 - Cusco

Na het ontbijt gaan we met het touristische busje (wat meer een treintje lijkt) een stadstour maken. De bus ziet er leuk uit en hij leidt ons lange alle bezienswaardigheden in de stad. Wel lachen om zo de tourist uit te hangen. Er wordt naar ons gezwaait! Een van de stops die we maken is bij het beeld van Jezus dat uitkijkt over de stad.

Bij de ruïnes van Saqsaywaman (spreek uit sexy woman) stappen wij uit. Daar biedt Wendy zich aan als gids. Wendy kent de ruïnes goed en weet er veel interessants over te vertellen. Zo oefent haar engels, wij ons spaans. Bovendien hebben wij zo ook een privé-fotograaf voor weinig. Goede deal dus!

Sexy woman

Als we alles goed hebben bekeken springen we weer in het busje dat op een treintje lijkt, richting centrum. De rest van de dag gaan we lekker luieren!

Maandag 27 november 2006 - Cusco

Een heerlijk relaxte dag voor de boeg. Het enige wat we gaan doen is eten, drinken en souvenirs shoppen. En natuurlijk ronddolen door de straatjes van Cusco. Je proeft hier gewoon de historie met al die inca-muren her en der. Lekker om na al die dagen van reizen en indrukken opdoen, nog even een paar dagen te ontspannen.

Een straatje in Cusco

Precies pas..

Een van de puzzelstukjes, de 12-hoekige steen

Zondag 26 november - Machu Picchu

In het holst van de nacht, althans zo voelt het, worden we gewekt door geklop op de deur. In werkelijkheid is het 05.15 uur en zouden we over 3 kwartier moeten vertrekken. Als ontbijt krijgen we een pannenkoek, maar we zijn nog niet wakker genoeg om echt honger te hebben.

De gids is er echt om 06.00 uur en de busrit duurt echt maar 25 minuten. Hoogstmerkwaardig! Bovendien blijken we een privégids te hebben (Percy) in plaats van een groep van 5 tot 7 personen zoals ons gisteren nog werd verteld, maar wij klagen niet hoor! We volgen Percy naar binnen en bereiden ons voor op de eerste aanblik. Machu Picchu is net zo mooi als op alle plaatjes en alle ansichtkaarten, alleen is dit echt!

Copyright: J.H. Jonk

Het is nog een beetje mistig dus behoorlijk mysterieus en we zijn een van de weinige aanwezige op dit vroege uur. Al gauw breekt het zonnetje door. Zoveel moois is eigenlijk niet te beschrijven. Percy neemt ons mee op een indrukwekkende tocht langs de highlights. Ongelofelijk wat die Inka´s hier hebben gepresteerd. Na 2 uur zijn we vrij om zelf op ontdekking te gaan.

Mooie groene omgeving

Overal ruïnes, wat een werk!

We gaan naar het beroemde Kodakpoint om de bekende foto te schieten. En genieten een poosje van het uitzicht. Het volgende plan, om toch nog af te zien, is de Huayna Picchu beklimmen. Heel veel traptreden omhoog en behoorlijk pittig, maar eenmaal boven is het uitzicht, evenals de klim, adembenemend!

Zo kennen we het allemaal

Uitzicht vanaf Huaynapicchu

Omdat het inmiddels toch weer een beetje bewolkt wordt, beginnen we aan de terugweg. Met af en toe van die klein treetjes best spannend. Nu hebben we ook een prachtig uitzicht, dat zie je natuurlijk niet als je naar boven klautert. We maken nog wat detailfoto´s in Macchu Picchu zelf en nemen om 14.30 uur de bus terug naar Aguas Calientes.

Grasmaaiers

Klein detail

We worden weer haastig naar de trein geescorteerd (precies 3 minuten lopen, één rechte weg) en komen in het donker aan (4 uur reizen) in Cusco. Alle indrukken hebben ons moe gemaakt, maar we zijn zeker zeer voldaan!

Zaterdag 25 november - Aguas Calientes

Vaag klinkt het geluid van een telefoon. Het duurt even voor het doordringt wat dat is. ´Goodmorning, this is your wake-up call´. Het is 04.45 uur. Goedemorgen! Aan het ontbijt om 05.15 uur verschijnen nog 7 mensen. Maar die horen niet bij onze club, want die worden keurig om 05.30 uur opgehaald. Wij natuurlijk niet. Busje komt zo.

Toch nog op tijd komen we bij de trein aan. Anders dan onze NS en heel onperuaans vertrekt deze keurig op tijd! Het is een mooie rit en hoe lager we gaan, soms achteruit maar gelukkig voornamelijk vooruit, hoe begroeider alles wordt en hoe meer het echt op een jungle gaat lijken.

PeruRail rules!

Bij het station worden we afgehaald en naar het hostal begleidt. En wat ons overkomt...regen, voor het eerst in ruim 3 weken! Julio legt ons uit wat er morgen te gebeuren staat en biedt ons thee aan. Terwijl wij die opdrinken, blijft hij naast de tafel staan wachten. Wat wil ie nou? O, ons de kamer laten zien zeker, nou doe dat dan eerst!

We hebben om 14.00 uur lunch en om 18.30 uur diner in het hostal. Verder is er vandaag niks geregeld. We diepen onze poncho´s op en gaan zelf op verkenning. Beetje rondwandelen, wat drinken, beetje internetten. Al gauw wordt het droogt en even later komt de zon alweer tevoorschijn. Tot het diner blijven we op een balkonnetje van de zon genieten.

De Inka

Johan kan het niet laten om na het diner nog eens te vragen hoe dat nou zit; of je echt niet mag kamperen op de trail als je maar 2 dagen gaat. Natuurlijk wordt ons nu verteld dat dit bij sommige bedrijven wel mogelijk is. Hebben we toch te snel geboekt! Ach, misschien waardeer je de Machu Picchu meer als je erheen bent gewandeld - maar wij hebben straks tenminste wel nog de puf om echt alles te bekijken.

Vrijdag 24 november - Heilige Vallei

Dit keer geen voorstelrondje in de bus (zoals bij de vorige excursie, wat de sfeer er trouwens wel inbracht) door gids Benjamin, maar gelijk door naar de eerste stop. Omdat het wat lager ligt is de omgeving mooi groen. We bezoeken een markt in Pisac. En gaan daarna naar de ruïnes kijken. (Die wat hoger liggen, dus weer flink puffen tijdens de klim - geen Inca-trail wandeling is misschien zo gek nog niet!) Benjamin legt ons het hoe en wat uit.

Groentjes

Vervolgens krijgen we een lunch aangeboden (nou ja, mogen we een lunch kopen) in Urubamba. Het is een leuk restaurantje mét panfluit-live-muziek uiteraard. Daarna gaan we direct door naar Ollantaytambo om de Intihuatana ruïnes (heel veel trappen op) te bekijken en ook een van de huizen van de Inka himself. Hoog in de bergen zien we colca´s, zogenaamde natuurlijke ´koelkasten´ waar het eten werd bewaard. Lullig als je trek krijgt.

Terrassen voor de agricultuur

De laatste stop is in Chincherro waar we een kerk bezoeken. Hier hebben de indianen destijds het katholieke geloof wel overgenomen, maar niet helemaal. Zo is op een schilderij Jezus aan het kruis een indiaan, is op een ander schilderij het paradijs de tempel Sacsayhuaman en is op weer een ander schilderij de maagd Maria kleding aan het borduren voor haar God.

Kerk van Chincherro

Donderdag 23 november - Cusco

Vandaag een relaxt dagje. We hoeven alleen de was te láten doen, op zoek te gaan naar een luxe hotel en een 2-daagse tour naar Macchu Picchu te regelen. Bij het 3e bureautje waar we informeren, krijgen we weer te horen dat het met een 2-daagse tour niet mogelijk is om op de trail te kamperen. Wat het hele wandelverhaal een stuk onaantrekkelijker (eigenlijk een beetje overbodig) maakt en bovendien een stuk duurder.

Plaza de Armas, Cusco

Daarom besluiten we om dan maar met de trein en de bus te gaan. Niet helemaal wat we in gedachten hadden, maar het is niet anders. Omdat we een goed gevoel hebben bij deze organisatie en bij David, boeken we gelijk.

We krijgen er een gratis tour naar de Heilige Vallei bij. Bovendien kan David ons een luxe hotel aanraden met bijbehorende speciale prijs voor 5 nachten. We geven even gauw honderden dollars uit door alleen maar te zitten, snoepjes te eten en ja te knikken.

Lekker luxe in het Marqueses Hotel

Woensdag 22 november - Cusco Peru

Vandaag een echte reisdag. We vertrekken om 9 uur om rond 5 uur in Cusco aan te komen, lijkt wel een werkdag. Allereerst gaan we vanuit Copacabana naar de grens. Dit keer een andere grens, met een minder mooi welkomstbord. Wel weer mensen die waarschuwen om geld te wisselen bij de grens. (De Peruanen waarschuwen ons voor de Bolivianen en andersom, de boeven). En ook hier weer de hele riedel met kaartjes en stempeltjes.

Na dit oponthoud sjeesen we verder naar Puno, waar we van bus moeten wisselen en waar we dus anderhalf uur de tijd krijgen om iets leuks voor onszelf te doen. Lekker sta je dan op de terminal ver buiten het centrum. Aansluitingen, daar hebben ze hier echt nog nooit van gehoord! Gelukkig zegt de chauffeur dat we nu rechtstreeks doorgaan naar Cusco.

Al gauw staan we dus weer stil. Er staan allerlei marktvrouwen bij de bus met ontelbaar veel dozen met spulletjes en die moeten allemaal in danwel op de bus. Als alles en iedereen is ingeladen gaan we weer verder, maar de bus zit niet vol en dan betekent stoppen hier en stoppen daar. We hebben geen idee hoeveel keer we nog moeten stoppen en hoe lang we nog moeten rijden, en vragen heeft eigenlijk weinig zin. Gelukkig zijn we hier al helemaal aan gewend.

We rijden om 21.15 uur het terrein van de busterminal op, nemen een taxi naar het Los Niños Hotel en genieten van service met een smile. Wijntje bij het eten en alles is weer goed. Cusco is een prachtige stad!

Straatmuzikant

Dinsdag 21 november - Isla del Sol

We gaan al om 08.00 uur op pad naar de de-luxe-suite om in te checken en te ontbijten, want we willen vanmiddag het Isla del Sol bezoeken. Als we aankomen moeten we rennen, omdat de enige boot om 08.30 uur gaat. Geen ontbijt dus maar een lunchbox-2-go. Ach, what else is new?

varen...varen..

We klimmen boven op het dek om van de zon te genieten (gisteravond stormde het nog en toen dachten we nog even dat we het eiland van de zon * isla del sol * in een poncho moesten bezoeken - nu hebben we onnodig een dikke trui aan), want het is stralend mooi weer.

ff chillen in een dikke trui

Zouden hier ook truffels zitten?

Ben aan het eten!

We gaan heuvelop en heuvelaf op gemiddeld 4.000 meter dus het is best pittig, maar tegelijk een goede voorbereiding voor de inca-trail later. Na 4 uur klauteren met af en toe een stop om te genieten (ja dat doen we zeker ook tussen al het haasten door), bereiken we de zuidkant van het eiland waar de boot al op ons wacht om ons terug te brengen naar onze suite.

Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Van Overbeek ;)

Maandag 20 november - Copacabana

Het is goed om een ritme te hebben en dat van ons bestaat voornamelijk uit haasten, wachten, haasten, wachten…maar dat zijn we inmiddels zo gewend, dat we het niet eens in de gaten hebben (en dat het dus niet meer hinderlijk is). We zijn nog voor 09.00 uur op het piepkleine vliegveldje, waar eigenlijk niks te doen is. Onze vlucht gaat pas om 11.05 uur.

We moeten ook hier airporttax betalen, maar degene die achter die balie zit (let op, er zit dus wel iemand!) zegt dat dit pas vanaf 10.00 uur kan. Om 10.00 uur zegt ze opeens weer dat het pas vanaf 11.00 uur kan. Dan heeft ze mooi pech, want dan zijn wij al gevlogen! Toch? Even checken…en ja hoor vertraging. Het gaat per half uur en loopt uiteindelijk op tot anderhalf uur. En dat voor een vlucht van nog niet eens drie kwartier! Of we nou echt tijd hebben gewonnen?

Timesaver?

In La Paz gaan we meteen door naar het busstation om een bus te nemen naar Copacabana (her name was Lola…). Na flink onderhandelen weet Johan toestemming te krijgen om een foto te maken van een verkoopster bij een fruitstalletje. Onze bananen zijn opeens 3 keer zo duur, maar wij hebben een mooi typisch Boliviaans plaatje.

La mama

Zoals we inmiddels gewend zijn stoppen we onderweg eerst weer ergens om op meer passagiers te wachten. Dat we onderweg ook nog 2 (!) keer moeten stoppen om te tanken is wel nieuw. En als we plotseling allemaal de bus uit moeten en met een bootje verder gaan, staan we echt even raar te kijken. Gelukkig komt de bus ons (met bagage) al gauw achterna.

Busboot

Het hostal is niet zo bijzonder en omdat de bussen en treinen niet doen wat wij willen en we een extra nacht moeten blijven boeken we in een ander hotel een de-luxe-suite. Ach laten wij eens gek doen voor € 20,-. Na een voortreffelijk diner in dat hotel wandelen we terug naar de straat van het 1e hostal, waar alles dicht blijkt te zijn. Welke was het nou ook alweer? Op goed geluk bellen we ergens aan. Na ± 10 minuten van spanning worden we binnengelaten.

Zondag 19 november - Sucre

Het Gran Hotel in Sucre

Alweer een vrije dag, het lijkt verdorie wel vakantie! Totdat we om 09.00 uur ‘s morgens wakker worden gebeld. Het ontbijt is tot 09.30 uur, dus of we even op willen schieten. Nou ja! Maar we zijn nu toch wakker… Na het ontbijt weten we vliegtickets te regelen naar La Paz voor de volgende ochtend. Daar winnen we mooi weer wat tijd mee.

Enjoying life

‘s Middags bezoeken we het Mirador Café wat een soort tuin is met strandstoelen en met, zoals beloofd, een prachtig uitzicht over de stad. Hier genieten we een paar uur van de natuur (we krijgen een muisje op bezoek en een kolibri – maar die zie je op de foto’s nie..) tot de zon ondergaat.

Ruik ik daar chocoladetaart?

Sucre

Zaterdag 18 november - Potosi

´s Morgens om 09:00 verzamelen we bij Andean Salt Expeditions voor de excursie naar de mijnen van Potosi. We krijgen een mooi geel pakje aan met laarzen en een helm met een lampje. Vervolgens gaan we naar een fabriek waar uit de gewonnen gesteenten de mineralen, zilver, zink, lood, worden gehaald. Een hok met een hoop kabaal en niemand draagt natuurlijk bescherming, want dat is alleen maar lastig.

De mineralen gaan in vloeibare toestand naar Antofagasta (Chili) waar ze per schip naar Europa worden vervoerd. De Bolivianen hebben een slechte deal met de wat slimmere Europeanen gemaakt, want het levert natuurlijk veel meer op om het uiteindelijke zilver zelf te verkopen i.p.v. een halffabrikaat.

Ieder mijntje heeft z'n kruisje

Hierna ´mogen´we op de markt wat spulletjes kopen voor de mijnwerkers. Cocabladeren, frisdrank, dynamiet, ja dynamiet. Eén staafje voor 10 Bolivianos (1 euro). Vlakbij de ingang geeft de gids nog even een "hoe-prepareer-en-laat-ik-een-dynamietstaaf-ontploffen" demonstratie.
De lont heeft een zodanige lengte dat hij na 4 minuten zou moeten ontploffen. Johan houdt de tijd bij en iedereen zit klaar met zijn camera, maar na 2 minuten klinkt er een enorme knal en worden er een aantal boze gezichten naar Johan gericht....

Cocabladeren of dynamiet kopen op de markt
(weer eens wat anders dan een loempia)

In de mijn bukken en kruipen we door allerlei gangenstelsels heen en komen we verschillende mijnwerkers tegen met o.a. pikhouwelen en kruiwagens. Een ervan is een jongen die zeker niet ouder dan 13 is. Ze werken allemaal van maandag tot zaterdag 12 uur per dag. Tussen 1500 en 1700 zijn ongeveer 8 miljoen indianen en slaven uit Afrika omgekomen en anno 2006 hebben ze daar niks van geleerd. De mijnwerkers verdienen maximaal 70 Bolivianos per dag (de goeie), eten niets, kauwen de hele dag op cocabladeren en worden niet ouder dan 45 jaar. Het bezoek aan de mijnen was de moeite waard, maar eerder triest dan indrukwekkend.

Stofje (euh astbestje) voor de lens

Na een "eten wat de pot schaft" lunch van 1 euro p.p. bezoeken we La Casa de Moneda, het geldmuseum waar vroeger de munten werden geslagen. Allerlei munten en de benodigde attributen om ze te maken worden hier tentoongesteld. Het gebouw zelf, met muren van een meter dik, is indrukwekkender dan de tentoongestelde spulletjes. We vertrekken dan ook na anderhalf uur weer.

Om 17:30 staat de taxi voor het hotel om te vertrekken naar Sucre. We rijden eerst naar een soort taxistandplaats, omdat Felippe nog 2 mensen wil meenemen om wat meer te verdienen. Na een kwartier is Johan het zat en besluit hij er nog eens 30 Bolivianos tegenaan te smijten om meteen te vertrekken. Voorin stapt op het laatste moment een dronken Boliviaan in, zo lief als ie slaapt. De 2,5 uur durende rit kost in totaal 11 euro. Daarvoor komen we in Nederland uit de kroeg nog niet eens thuis.

Vrijdag 17 november - Potosí

Bij het zien van onze bus moeten we wel even slikken. Hij ziet er nogal euh…oud en vuil uit, de baggage wordt bovenop vastgebonden en er is geen toilet. Moeten we hier 7 uur in vertoeven ? Navraag leert dat er onderweg wel een stop is, dus dat betekent ‘slechts’ 3, 5 uur plas ophouden.

Tja..

Er zitten verder alleen maar locals in de bus en ze zijn niet echt okselfris en er komen er al meer en meer bij, tot ze zelfs in het gangpad zitten. Na inmiddels talloze, maar zeer korte stops, begrijp ik dat er niet echt 1 goede plaspauze komt en dat het misschien verstandiger is niks meer te drinken. Het blijft wennen dat mensen hier geen nee verkopen en liever zeggen wat ze dénken dat je wilt horen.

Na 5 uur zijn we er opeens al, dat is dan weer een meevaller! Nadat we ons hebben geïnstalleerd in een hostal boeken we een bezoek aan de mijnen voor de volgende ochtend. We hebben honger maar alles lijkt dicht. Bij een van de restaurants staat een vrouw voor de (dichte) deur.

Of we iets willen eten, ze gaat over een half uur pas open maar wij mogen vast (via een of andere sluiproute door een rommelhok) naar binnen. Er staan maar liefst 2 tafels, het licht gaat aan, er wordt een klassiek muziekje opgezet en voila…abierto (open). Dat zijn weer de mooie kanten van dit land.

Donderdag 16 november - Salar de Uyuni

Na een heerlijke én (ook niet onbelangrijk als je aan de dunne bent) ononderbroken nachtrust worden we wakker, omdat het zonlicht reflecteert op de kristallen in het zout overal om ons heen. Na het ontbijt rijden we met de jeep de vulkaan op, waarna we te voet verder gaan om de krater van dichterbij te bekijken.

Was ik maar oud, dan kon ik tenminste met een goed excuus, net als de oma's, beneden blijven. Nu strompel ik achter Javier, de gids, en Johan de dappere aan naar boven. We stoppen op 4100 meter, misschien ligt het dus toch niet aan mijn conditie, om van de omgeving te genieten en wat te rusten waarna we weer afdalen (nog altijd veel makkelijker).

Adembenemende klim

Na nog wat bezienswaardigheden zetten we weer koers door de Salar. Met de zon op je bol en niks anders dan zout om je heen krijg je rare ideeën. Onze gids maakt een paar wonderbaarlijke foto´s van ons, waar echter geen enkele manipulatie aan te pas is gekomen!

Wikken en wegen

How is it hanging?

Lekker hapje

ff zitten

Terug in Uyuni komen we een paar oude bekenden tegen. Met z´n allen drinken we bier op een terrasje tot de zon ondergaat, waarna we de avond in een restaurantje afsluiten. Morgen we gaan we allemaal weer onze eigen weg, vanavond genieten we samen.

Woensdag 15 november - Salar de Uyuni

We kijken even raar op als er 2 fossielen komen aanstrompelen. Dat zullen onze reisgenoten toch niet zijn? Wel dus! Uiteraard zijn ze wel erg lief (we krijgen gelijk snoepjes van de oma´s) én zonder hen zou deze 2-daagse tour niet mogelijk zijn (de meeste mensen doen de 3-daagse tour en er was een minimum van 4 deelnemers). Primero parada (eerste halte) Colchani. Het lijkt wel een spookstad...

Anybody home?

Na deze stop gaan we echt de zoutvlakte op, zover je kan kijken één wit geheel. We zien de arbeiders het zout met de hand delven. Lekker klusje met deze temperaturen! De zoutvlakte is oneindig en net zo indrukwekkend als op alle ansichtkaarten die we in andere dorpjes al hebben gezien. Alleen is dit echt!

Oogverblindende schoonheid

We rijden door naar Isla Pescadores. Een oase van cactussen middenin het niks. Heel bijzonder. Hier gebruiken we ook de lunch die door de chauffeur en zijn vrouw wordt bereid. Als Johan weer eens staat te beppen met jan en alleman terwijl de rest al aan tafel zit, krijg ik eindelijk eens de kans om te zeggen: ´Johan je lama wordt koud´.

Lieve koude lama dan warme cavia!

Na de lunch rijden we naar Coqueza aan de voet van de vulkaan Tunupa. Hier is ook onze slaapplaats in hostal Maya de Sal. De Sal, zou´t? En ja hoor het is een zouthotel. De kamers zijn eenvoudig met zouten wanden, zout op de vloer en een zoutbed, er is maar een paar uur elektriciteit per dag en één gezamenlijk toilet wat handmatig doorgespoeld moet worden. Niet echt handig in mijn conditie (ik heb ontzettend de gieter), maar als we de zilte geur opsnuiven zijn we gelijk verkocht.

Vulkaan Tunupa op de achtergrond

Het avondeten wordt in een comedor (eetkamer) opgediend alwaar we aan tafels en op stoelen van zout zitten. Het uitzicht is fenomenaal. Na een prachtige zonsondergang maken we ons op voor de nacht. Om half 10 verruilen we het ene peertje dat in onze kamer hangt en elk moment uitgezet kan worden, voor romantisch kaarslicht.

Dinsdag 14 november - Uyuni

Het plan was om een avondbus te nemen naar Uyuni, maar die blijken niet te gaan. Het is of proberen de trein te halen van 15.30 uur vanuit Oruro vanmiddag of die van 19.00 uur morgenavond. Geheel in stijl besluiten we het dan maar weer op een ´corre´ te zetten.

Om 11.00 nemen we de bus naar Oruro. We hebben dan nog een uurtje over voor we daar op de trein moeten stappen. De bus vertrekt keurig op tijd. We zien het zonnig in. De bus stopt na enkele honderden meters om rustig af te wachten of er niet ergens nog iemand is die heel toevallig, heel misschien, eventueel ook wel mee wil. We zien het somber in.

Maar uiteindelijk hebben we op het station zelfs nog een half uurtje over. De treinreis duurt 7 uur, maar is erg comfortabel. We rijden langs een laguna waar we enorm veel flamingo´s en andere vogels zien. Het is zo en zo een prachtige rit en omdat we overdag rijden kunnen we ook wat eten in de restauratiewagon. Heel apart.

Kedengedeng, kedengedeng hoehoe

Bij aankomst worden we weer opgewacht door de gebruikelijke tour- of slaapplaatsslijters, maar wij zijn zoals gewoonlijk al voorzien en laten ons niet gekmaken. Nadat we in ons hostal zijn geïnstalleerd, boeken we een 2-daagse tour naar de Salar. Morgen gaan we scheuren over de zoutvlakte.

Het hostal in Uyuni