Maandag 26 t/m donderdag 29 november - Rio de Janeiro

Bijna een hele week, zon, zee, strand en plezier en dat eind november. Dat is pas echt vakantie vieren, na alle prachtige dingen die we gezien hebben is het heerlijk om een paar dagen bij te komen van al dat moois en te relaxen. Beetje slenteren over de boulevard van Copacabana en het geinige straatwerk bewonderen. Beetje zonnen en levend verbranden (als we naar elkaar kijken hebben we steeds het deuntje van de pink panther in ons hoofd), beetje zout op de muggebeten om de jeuk te stillen (de muggen vonden mij in Iguazu en Iberá wel een smakelijk hapje) en een beetje cocktails drinken op een terras.

grootste mozaïek ter wereld, de straten liggen er vol mee

vamos a la praia...

at the copa copacabanaaaa

En natuurlijk hangen we ook ontzettend de toerist uit. Zo bezoeken we verder nog de botanische tuinen (klinkt veel suffer dan het was), de dierentuin (vooral heel veel vogels hier, zelfs een condor, en bijv. maar 1 leeuw, 1 olifant en 1 giraffe, maar ze waren er), en natuurlijk de beroemde Suikerbrood Berg.

heel veel hoogbouw in Rio

Met een cablecar (enorme skilift maar dan zonder de sneeuw en op havaianas ipv skischoenen) ga je in 2 etappes omhoog. Op de 1e berg tijdens de tussenstop zien we dan eindelijk waar al die helikopters vandaan komen. Hier is het platform vanwaar ze vertrekken voor een vlucht over de stad en, uiteraard, een rondje om het beeld. Beetje prijzig dus we dat doen we maar niet. Bovenop de Pao de Açucar kijken we weer over de stad uit, over het strand (her name was Lola) en naar het beeld van Cristo Redentor.

gauw weer naar het strand

what a view!

En natuurlijk geven we als toerist bakken met geld uit. Van het geld dat we besparen op een hotel voor de laatste paar dagen, blijft haast niks meer over. Maar Rio is zo en zo een dure stad. Argentinië was ook net wat duurder dan de landen die we vorig jaar en het jaar daarvoor hebben bezocht. En je kan nou eenmaal niet zonder souveniers thuiskomen of met een ouwe bikini op de Copacabana gaan liggen ;). Gelukkig hadden we niet zoveel bagage op de heenreis, zodat alles nog keurig in de rugtassen past en het niet te zwaar is. Overgewicht hebben we toch wel, maar dan in de vorm van zadeltassen en zwembandjes.

In Argentinië was het grappig dat de mensen in Buenos Aires op straat allemaal handsfree bellen, lopende weg. Dat iedereen dan mee kan luisteren doet ze niks. Ook vormen ze een keurige rij bij het wachten op de bus (in Rio ook), als het heel druk is gaat de rij zo de straat uit en de hoek om. Zodat je als toerist zoiets hebt van, wat verkopen ze daar? Vinden we het in Nederland handiger om de kinderen thuis te laten als je uiteten gaat, hier neem je ze gewoon mee - zelfs als je pas om 22.30 uur een hapje gaat eten. Mannen omhelzen en zoenen andere mannen als ze elkaar begroeten en een voetbaldwedstrijdje is een dagje uit voor het hele gezin. Al die eigenaardigheidjes zullen we wel missen!

Straks gaan we de bikini en zwembroek verwisselen voor een lange broek en een vest en een taxi nemen naar het vliegveld. Om 23.00 uur vanavond (Nederlandse tijd) vliegen we naar Madrid en vandaar uit naar Amsterdam. Als alles meezit zijn we dan morgenmiddag ± 15.15 uur weer in ons koude kikkerlandje met een heleboel warme herinneringen.

Zondag 25 november - Rio de Janeiro

We hoeven pas om 12.00 uur uit te checken, dus haasten ons niet met inpakken en ontbijten. In de lobby van het hotel wachten we op de vader van een vriendin van ons, waar we de rest van de dagen hier mogen verblijven.

Met de auto gaan we eerst een uurtje rondrijden door de stad en Cristiano wijst ons van alles aan en geeft veel tips. Gelukkig spreekt hij engels. Hierna stoppen we bij een groot winkelcentrum om te lunchen. Leuk nieuw concept voor Nederland: een buffet met het lekkerst van het lekkerst waarbij je opschept zoveel je wil en vervolgens afrekent per kg. op je bord. Hmmm.

Met volle buiken rijden we naar het appartement waar we ons gauw omkleden. We moeten nl. met de metro terug naar ons hotel. Van daaruit hebben we een tour naar het voetbalstadion om een wedstrijd te zien. Ja ik word nog eens een succer voor soccer. Maar ach, in Brazilië zijn ze nog gekker van voetbal dan in Argentinië en dit is bovendien een hele belangrijke wedstrijd. Als Flamengo wint van Atletico, dan zijn ze geplaatst voor de Libertad ( europacup Zuid-Amerika )Flamengo is de plaatselijke club dus het hele stadion zal gevuld zijn met supporters (de tegenpartij durft zich zelfs niet te vertonen).

Als we met de metro bovenkomen hebben we geen idee waar we zijn, behalve dan dat het hotel niet in de buurt is. En natuurlijk hebben we ook geen zeeën van tijd meer (nog precies 10 minuten). We springen daarom snel in een taxi die ons naar het hotel kan brengen. Alleen dat doet ie niet, want hij weet niet waar het is. Al geeft ie dat niet toe. Dus rijden we rondjes tot Jo er niet meer tegen kan. We zijn bijna niks opgeschoten. We zetten het dus maar op een rennen en komen precies op tijd bij het hotel aan (de bus staat er nog).

Met het zweet in de bilnaad en een hart dat tekeer gaat als een gek zitten we even later in die bus. Daarom is een sprintje trekken op slippers bij +30 graden dus geen goed idee. We moeten wel even rijden, dus we kunnen mooi bijkomen. Als we dichter bij het stadion komen zien we de mensen al, heeeeeel veeeeeel mensen. We spreken een meeting-point voor na afloop af en gaan naar binnen om een plaatsje te zoeken.

Na even puzzelen hebben we de perfecte plekken gevonden. Als Jo wat drinken haalt krijg ik bezoek van een grote Braziliaanse familie, waarvan er een meteen een gesprek aanknoopt. Als ik vertel dat ik hem niet begrijp en uit Nederland kom valt ie bijna van zijn stoel. Dat moet de hele familie weten en allemaal moeten ze een handje komen schudden natuurlijk. Als daarna de blonde Jo verschijnt is het natuurlijk helemaal feest.

diehard flamengo fans

Er worden wat namen van Nederlandse voetbalspelers uitgewisseld, Jo wordt in een t-shirt gehesen en krijgt een petje op zodat we een foto kunnen maken, vervolgens krijgen we allebei een Flamengo hoofdband en een biertje en horen we er helemaal bij. Nog voor de wedstrijd begint is het al een groot feest. Dit zie ik nog niet gebeuren bij Ajax-Feyenoord.

toeristen...

In de tweede helft valt het eerste doelpunt en nog wel voor Flamengo. Het publiek gaat helemaal los. Er wordt geklapt, gejuicht, geschreeuwd, gedanst en zelfs gehuild door sommige mannen. Als er ook een 2e doelpunt volgt is het helemaal geweldig natuurlijk. Wat een unieke ervaring om dit van zo dichtbij mee te maken. Na afloop worden we omhelsd en gaan we met 88.000 man (en vrouwen en (kleine) kinderen) in pais en vree feestvierend het stadion uit.

Zaterdag 24 november - Rio de Janeiro

We worden uitgerust en uit onszelf wakker en gaan eerst eens rustig kijken wat het ontbijtbuffet allemaal te bieden heeft. Wat een luxe, wat een leven! Hierna gaan wenaar het beroemde beeld boven op de berg Corcovado. Er rijdt een soort treintje dat ons bijna helemaal naar boven brengt. Met een lift en wat roltrappen bereiken we het hoogste punt. Dat is nog eens een chique manier van site-seeing!

uitzicht vanaf de Corcovado

Het is een beetje heiig hiervandaan maar het uitzicht blijft toch fenomenaal. We zien een voor een de bekendste bezienswaardigheden van Rio zoals het Maracaña stadion en natuur de Pão do Açucar (suikerbrood-berg). Al komt het eind van de vakantie langzaam in zicht, het is toch wel erg leuk om hier nu echt te staan.

ongelovige thomas

het maracana-stadion

Hierna hebben we de activiteit van vandaag weer gehad en gaan we lekker naar het strand (Ipanema). Het water is een beetje koud in het begin (het is natuurlijk nog niet echt zomer hier, wel al ruim 30 graden) maar wel verfrissend. Er staan best golven, maar dat is ideaal om in te duiken en je te laten meespoelen. Alleen oppassen dat je daarbij niet als een verdwaalde zeeolifant op het strand aanspoelt, want dit is wel Rio ja - waar iedereen in piepkleine bikini´s loopt te paraderen.

Na een douche in het hotel om het zand af te spoelen gaan we wandelen over de Copacabana. Op een van de terrasjes aan zee drinken we een caipirinha en op een ander terrasje eten we een smakelijk visje. Later drinken we op de hotelkamer onze laatste fles Argentijnse Merlot op (scheelt weer een kilo bagage ;) voor het slapengaan.

Vrijdag 23 november - Puerto Iguazu - Rio de Janeiro

Het is bijna 08.20 uur als onze transfer zich meldt (ipv. 08.00 uur) dus we zijn al best een beetje nerveus. Maar het geeft niet, hij is er nu. Vervolgens blijven we nog minstens 10 minuten voor de deur van het hotel stilstaan terwijl de chauffeur rustig allerlei papieren voor ons invult. Grmbl!

Als we dan eindelijk rijden hoeven we alleen maar de straat uit, de hoek om en 2 keer naar rechts en we zijn al bij de Argentijnse douane. Dit gaat hartstikke vlot. We steken de rivier Iguazu over waar halverwege de grens met Brazilië is en waar we bij de douane een stempeltje moeten halen, ook zo gepiept. En nog geen 10 minuten later zijn we op het vliegveld (alsnog veel te vroeg).


Op het vliegveld kopen we nog een gidsje van Rio (in het Braziliaans, maar met goede kaarten van de verschillende wijken) en een soort hoe & wat in het Portugees-boekje (engels). Hiermee moeten we wel uit de voeten kunnen. Bij het inchecken gaat het al mis, we verstaan er echt helemaal geen ene moer van. Dat is raar, ben je net weer aan het Spaans gewend, zit je er helemaal in, kan je alles prima volgen en jezelf verstaanbaar maken.....ben je nog geen half uur later opeens in een land waar je alleen maar denkt....euh? Thank God for English.

vliegveld Foz do Iguasu

We vliegen met een kleine tussenstop in Curìtiba naar Rio. Hiervandaan nemen we op de gok een taxi naar het Praia Copacabana Hotel (want dat klinkt wel lekker). De chauffeur heeft echter heel andere plannen met ons. Hij kent namelijk een veel beter hotel en bovendien na wat, voor ons onverstaanbaar, over en weer gepraat met de centrale, blijkt het Praia al vol. Wij doen net of we hem geloven en laten ons naar het Atlantis Copacabana Hotel (want klinkt ook wel goed) rijden.

Even later sta ik met een Braziliaanse bellboy in de lift naar de 11e verdieping om 2 types kamers te bekijken, Johan in de lobby achterlatend met een blik van ´dit gaat me kosten´. En inderdaad, dat klopt. Degene met zeezicht is niet alleen mooier, maar ook groter en bovendien niet zo heel veel duurder.

We gooien gauw onze rugzakken in een hoek en nemen linea recta de lift weer naar beneden. Twee straten uit lopen en we staan op het strand van Copacabana. Woehoeeoeooe. Het is niet het allermooiste strand dat ik ooit heb gezien, maar de ligging en de naam geven het toch net dat beetje extra.


Gauw weer terug naar de kamer om lekker een siësta te houden (ja onze vakantie is nu echt begonnen!) en pas weer opstaan als we honger hebben om een hapje te eten en nog wat te drinken.

Donderdag 22 november - Puerto Iguazu

Na het ontbijt wachten we vol spanning in de zon op de stoep voor ons hotel op de bus. Ook dit keer blijkt het een auto te zijn met ons als enige passagiers. Weer een privé-tour? Maar nee, we worden met deze auto 2 straten verderop naar een bus gebracht. En dan begint het verhaal van mensen oppikken bij hotels. Als iedereen binnen is gaan we naar de Argentijnse douane. Omdat we niet langer dan 24 uur in Brazilië blijven, hoeven we bij de Braziliaanse douane niet te stoppen. En dat is maar goed ook want in Argentinië doen ze er ruim 20 minuten over.

De 1e stop van deze excursie volgt nog geen 10 minuten later. We mogen een bezoek brengen aan een enorme souvenirswinkel alwaar we 20 minuten blijven. We zijn nog geen uur onderweg en lopen nu al als makke schaapjes achter de rest aan. Maar we kopen niks (ha daar zullen we ze hebben, er is trouwens niks leuks). Hierna rijden we door naar het Braziliaanse park. Hier is inderdaad minder te beleven als aan de Argentijnse kant. Er is een trail, one-way, maar het is absoluut de moeite waard om ook deze kant van het verhaal te bekijken.

de andere kant van het verhaal

waterval(t)

watermanagement

Na een uur en 15 minuten in het park (en niemand komt natuurlijk op tijd bij de bus) gaan we lunchen. In een gigantisch groot restaurant met dito buffet, waar voor ons (uiteraard) een speciale prijs geldt. Toegegeven, als je niet wilt eten hoeft het niet en het eten is allemaal erg lekker. Na de lunch wippen we de grens weer over (nu duurt het nog geen 5 minuten) en worden bij het hotel afgezet. Tijd om te zwemmen!

Als de zon bijna onder is gaan we naar de Jardin de Picaflores. Een tuin middenin dit stadje waar heel veel kolibries zouden moeten zitten. Kan het me zo niet voorstellen, tussen de bebouwing, maar zodra we het padje aflopen zien we ze vliegen. Letterlijk en figuurlijk. En leuk dat het is. Johan maakt geweldige foto's van deze razendsnelle beestjes en ik geniet als ze zo dichtbij drinken (uit de kolibriedrinkdingetjes ;) dat ik de wind van hun vleugeltjes op mijn gezicht voel.

het beroemde 'kolibriedrinkdingetje' weer

en dat zonder te fotoshoppen!

ze eten zelfs uit mijn hand!

Wat een prachtige manier om je laatste avond in Argentinië door te brengen. Straks nog even een lekkere steak eten met een goed glas wijn. Morgen gaan we door naar Brazilië en aan de caipirinhas.

Woensdag 21 november - Puerto Iguazú

We staan op tijd op, wassen ons en drogen ons af met kussenslopen, gauw weg hier! Hotel Alexander, waar we gisteren al gevraagd hadden of er vandaag ruimte was zit praktisch om de hoek. En we mogen zelfs al in onze kamer, dat is nog praktischer!

Volgende halte is Aerolineas Argentinas om een vlucht naar Rio te regelen. Maar deze vliegen, uiteraard, alleen via Buenos Aires. Dat doen we dus niet! Als tip krijgen we reisbureau Dick dat iets verderop zit in dezelfde straat. Daar kunnen ze wel een vlucht voor ons regelen, maar die moeten we in Braziliaanse Real betalen. Eerst naar de bank dus, dan naar het wisselkantoor en dan weer terug (een keer raden waar zij het geld weer gaan wisselen).

We boeken ook gelijk een excursie voor morgen naar de Braziliaanse kant van de watervallen en een transfer voor overmorgen naar het vliegveld, kortom het geld vliegt onze zakken weer uit! Maar dan is alles wel meteen geregeld. Alhoewel... we moeten nog even wat geld spenderen aan de entree voor de Argentijnse kant van de watervallen en een excursie met een soort uitgerekte jeep (voor 32 personen vandaar) en een bootje. Het is 11.00 uur en wij zijn bijna los ;).

Via een pad (green trail) lopen we naar de 'superior trail' vanwaar je de watervallen van bovenaf kunt zien. Eerst blijft en stil en dan horen we het water al bulderen. Na een ´kleine' waterval verschijnt opeens een hele rits. Onverstelbaar mooi om te zien. Zo van bovenaf zie je het water eerst nog rustig kabbelen voor het in de diepte stort. En door het mooie weer zien we ontelbaar veel regenbogen.

eerste aanzicht

overzicht (en dit is nog niet eens alles!)

Om 14.00 uur is het tijd voor de excursie. De tocht met de truck is makkelijk om er te komen, verder niet echt spectaculair (aan het eind zie je pas dat je ook álleen de boottrip kan boeken). Dan gaan we de boot in. Zwemvest om, camera in de aanslag en gaan met die banaan.


Door een paar 'rapids' (versnellingen) onderweg, wordt het tripje nog interessanter. En als het sein 'camera's in de waterdichte zak' klinkt lijkt het opeens wel of we in een Efteling-attractie zitten en weer 10 jaar oud zijn. Eerst gaan we voorzichtig wat dichterbij, zodat we een beetje nat gesproeid worden. Daarna volgt de echte douche.

die gaan een nat pak halen

Als 2 verzopen katjes staan we later op de kant. Hoe worden we ooit weer droog? We hebben geen droge kleding of handdoeken mee en om nou op onderbroek te gaan zitten (die is trouwens ook nat)? Eerst maar eens een hapje eten. Het is ondertussen al best laat en we willen absoluut nog een blik werpen in de 'garganta del diablo' (keel van de duivel). Dus springen we gauw op het treintje daarheen.

Gauw is anders want het treintje tuft langzaam voort, maar we komen er en zijn al een stuk droger. Na een wandeling van ruim 1 km over een bruggetje doemt ie opeens op, de keel van de Duivel. Hier stort het water met zoveel geweld naar beneden dat het onvoorstelbaar is. Vogeltjes vliegen vrolijk af en aan. En het opspattende water vormt in combinatie met de zon weer een prachtige regenboog.

vlieg met me mee naar de regenboog


stille wateren, diepe (af)gronden

Terug hoeven we niet op de trein te wachten en ook de bus terug naar Puerto Iguazú staat net klaar. Na een verfrissende douche (zijn we net droog) gaan we lekker wat drinken en een hapje eten. Morgen gaan we dit natuurfenomeen van de Braziliaanse kant bekijken. Benieuwd met wie we nu weer opgezadeld worden (grote groep, kleine groep, oude luitjes of eindelijk eens wat jong bloed). We kunnen in ieder geval vast wennen aan het tijdsverschil (het is er 1 uur later), de taal en de Real.

Dinsdag 20 november - Ibera - Posadas - Puerto Iguazu

We zijn vroeg uit de veren (dit keer niet alle luiken dichtgedaan, de wekker met nog meer zorg gezet en om een wake-up klop-op-de-deur gevraagd) en kunnen direct na het ontbijt op pad. Dachten we het fenomeen ‘bumpy road’ te kennen, niks blijkt minder waar. We zitten meer niet op onze stoel dan wel. Gelukkig wordt het al snel beter en uiteindelijk zelfs een asfaltweg. In 2,5 uur zijn we al in Posadas.

bumpy road

En daar mogen we van 11.15 tot 13.30 uur op onze bus wachten (busje komt nog lang niet). We vermaken ons met lezen, maar vooral met mensen kijken. Als er om 13.15 uur nog geen bus op ons perron is, is dat best gek. De bussen rijden hier zo punctueel! Op een gegeven moment toch maar eens bij de perrons aan de andere kant kijken. En daar rijdt net een bus van onze maatschappij weg. O hemel het zal toch niet dat ze een ander perron hebben omgeroepen. Het is nl. precies 13.30 uur.

Maar gelukkig na nog eens 10 spannende minuten verschijnt er alsnog een bus en op het juiste perron. Dit keer hebben we stoelnummer 1 en 2 en zitten dus helemaal bovenin voor bij het raam. Als we om de geplette insecten heenkijken hebben we prachtig zicht. Voor de laatste keer (laatste busrit) zien we het landschap om ons heen veranderen. Dit keer van Nederlands weiland (op de enorme termietenhopen na) naar woudachtige jungle.



ik verveel me, jij verveelt je, wij vervelen ons en lol + lol = hihi

De rit duurt 4,5 uur en net als ik niet meer weet hoe ik moet zitten, zijn we er opeens. Een hotel is redelijk snel gevonden, alhoewel het geen topper blijkt (bij nadere inspectie niet zo hygiënisch en er is geen warm water, maar ach er zijn toch ook geen handdoeken). Maar met die zware rugzakken op je rug vind je het bij het derde hostel al lang al best. Morgen wel weer een beter hotel. Nu eerst lekker ergens wat drinken en uitgebreid dineren.

Maandag 19 november - Parque Nacional Iberá

We worden wakker met het geluid van krekeltjes en vogeltjes in het pikkedonker (voor alle ramen zitten namelijk niet alleen horren, maar ook luiken). Het is dan 10.00 uur. Huh? Ja het is echt 10.00 uur en we hebben ons gewoon verslapen! Gelukkig kunnen we nog wel ontbijten en er wordt zelfs een andere excursie voor ons geregeld, zo flexibel en relaxed zijn ze hier.

We gaan aapies kijken tijdens een tocht over de monkey trail. Voor het begin van de trail zien we een leguaan en een capibara en al vrij in het begin van de trail de eerste apen (brulapen). Ze verwelkomen ons door alle drie te gaan plassen en algauw suist ook de poep rakelings voorbij. Maar ze zijn best aardig verder hoor.

mammie capi

aapjes kijken of bekeken worden?

Het is een leuke hike zo door het bos. Heel veel dieren zien we verder niet, maar onze gids kan goed vertellen. Toch zien we nog een hert, een heleboel capibara’s en aan het eind de kleinste wilde kat ter wereld. Die is heel geinig, want het is echt niet als een poesje. Alleen dan met een ander patroon en als je heel goed kijkt een iets andere kop.

poesje mauw, kom eens gauw

Bij terugkeer wordt de lunch geserveerd waarna er weer geluierd en gezwommen kan worden. ‘s Middags gaan we weer met de boot op pad. Dit keer naar een ander gedeelte waar we een heel stuk langs de kant varen en weer allerlei beesten zien. Na de thee-met-lekkers gaan we nog een stukje kanoën bij zonsondergang. Dat is echt het ultieme genieten. De ondergaande zon kleurt het water mooi rood, geel, oranje en zo op het water klinken de dieren nog harder.

bootje varen theetje drinken

Een kaaiman vanuit een kano is trouwens een stuk indrukwekkender. Twee van die oogjes die je over het water aankijken, zo van zal ik... Gelukkig zien we voornamelijk kleine kaaimannen, alhoewel.. op een gegeven moment zie ik er een van ruim 3 meter die niet alleen ons maar ook onze kano in een hap kan verslinden. Gelukkig blijkt het een schaduw te zijn. Maar als er daarna een harde plons klinkt, roeien we toch even harder door.

kiekeboe

De service bij Posada de la Laguna is uitstekend. Niet alleen doen ze hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Ze gaan nog verder. Ze regelen zelfs een transfer voor ons naar Posadas en van daaruit een busrit naar Puerto Iguazu. Wij hoeven alleen maar van deze laatste avond hier te genieten.

zo een wil ik ook!

zonsondergang was zelden zo mooi

Zondag 18 november – Mercedes – Parque Nacional Ibera

Om half 8 zitten we aan het ontbijt met de chauffeurs van onze transfer, die hier ook hebben geslapen. Er gaat nog gauw even een liter of wat water in het busje (?) en dan rijden we naar het busstation om nog 3 passagiers op te halen.

Als iedereen is geïnstalleerd gaat er een cd van Simply Red op en ‘vamanos’. Het is wel te merken dat het de hele nacht heeft geregend. De weg is een soort zand-/steentjes/modderpad geworden waarover we soms opzij maar voornamelijk vooruit glibberen en glijden. Onder het genot van Simply Red is dat best te doen. Onderweg zien we een heleboel 'rare vogels'. We rijden zo de natuur in.

rare vogel

We zitten 2 keer vast in diezelfde natuur. De 2e keer gelukkig voor ons hotel dus wij mogen uitstappen. De bagage wordt gesjouwd, wij soppen er achteraan zo regelrecht het paradijs in. De Posada is onbeschrijfelijk mooi en het is een kabaal van jewelst (vogels en krekels), maar wel het kabaal waar je van geniet. Hier kan je echt helemaal tot rust komen, als je daar tenminste tijd voor hebt.

Posada de la Laguna

Wij hebben maar anderhalve dag hier, dus informeren gelijk naar de excursiemogelijkheden. Die zijn er, maar pas na de lunch. En die smaakt lekker! Als het eten is gezakt gaan we met een bootje op pad. Inmiddels is het aan het weer helemaal opgeklaard en behoorlijk heet in de zon. We varen over de lagune en zoeken naar dieren in het begroeide moeras. Gek genoeg is het eerste dier dat we zien een hert, wat doet die hier nou tot aan z'n knieëen in de modder?

twee reebruine ogen die keken de fotograaf aan

Daarna zien we kaaimannen, capibara’s en natuurlijk heel veel mooie, gekleurde, onbekende vogels. Het is echt een prachtige tocht van 2,5 uur.

capibara die gaat badderen

kaaimannen op de loer

Aansluitend wordt er thee met lekkers geserveerd. O wat decadent. De thee nuttigen we op het terras, waar een soort wespenvanger-achtig iets hangt. Dit blijkt een kolibriedrinkdingetje (geef het maar een naam) te zijn. Zo komt het dat even later op nog geen 1,5 meter afstand een kolibrie zweeft.

come fly with me

Tot etenstijd relaxen we in een hangmatje. Ook het diner is voortreffelijk. In het pikkedonker luisteren we op een bankje voor onze kamer naar de geluiden van de nacht (alles is nu nog luider), terwijl we het laatste restje wijn opdrinken. De muggen jagen ons uiteindelijk naar binnen. We hebben morgen pas om 09.30 uur onze eerste excursie. Wat een vakantiegevoel!

Zaterdag 17 november – Buenos Aires – Mercedes

Als je op dit tijdstip gewekt wordt heb je geen wake-up call nodig, maar een schud-me-wakker-en-gooi-wat-koud-water-overheen-call. Madre de dios. Bij het busstation kopen we een ontbijt (medialuna’s, oftewel halve maantjes, oftwel croissantjes) en zoeken onze plek in de bus, die keurig op tijd vertrekt.

Deze bus is 10x zo luxe als degene die ik van wintersport gewend ben. Daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen! Om 10 uur hebben we even pauze bij een busstation in, tja waar zijn we eigenlijk? En paar uur later mogen we weer de benen strekken in een ander onbekend plaatsje. Daarna wordt er een film opgezet, een muziek dvd gedraaid en nog een film afgespeeld. Weer 5 uur verder en nog steeds geen idee waar we zijn.

Pas om 17.30 uur arriveren we in Mercedes, de busrit was blijkbaar 11 ipv 9 uur. Bij een touristoffice laten we ons informeren over de mogelijkheden om gelijk door te reizen naar Colle Pelegrini. Die zijn er vandaag echter niet meer. Dus laten we ons naar een hostal brengen, waar we de bagage dumpen om direct weer op pad te gaan. We moeten nl. nog een hotel regelen in Colle Pelegrini Parque Nacional Ibera.

Het is grauw en somber in Mercedes en de bouw doet ook niet al te vrolijk aan. Gelukkig hebben we al snel een hotel aan de lijn dat ons wil herbergen. Ff de website checken en ja hoor het ziet er top uit. We gaan 2 dagen all-inclusive (in Ibera zijn nl. geen restaurants). We eten ‘s avonds nog snel een pizza, terwijl het begint te onweren. Tussen de buien door hollen we naar ons hostel terug. Het regent dat het giet.

Vrijdag 16 november – Puerto Madryn – Buenos Aires

Vandaag hebben we weer een reisdag, lekker relaxed dus. We gaan pas laat ontbijten, souveniertjes kopen, de weblog bijwerken, lunchen (we hebben het er toch nog druk mee). Met dezelfde transfer als op de heenweg gaan we naar het vliegveld. Weer valt op hoe groots en uitgestrekt Argentinië eigenlijk is. Tussen het ene dorp en het andere zit, zover je kan kijken, helemaal niks (meer dan een uur rijden).

We hebben ook dit keer weer vertraging, maar als we andere toeristen en de Argentijnen zelf moeten geloven hebben we mazzel dat Aerolineas uberhaupt vliegt. Om half 9 landen we in Buenos Aires. Met 10 minuten zijn we het vliegveld weer uit en op pad naar de busterminal.

wandelend het vliegtuig in

Helaas heeft geen enkele maatschappij vanavond nog een plekje voor ons om naar Mercedes te gaan. En we hadden gehoopt wat tijd te winnen door gelijk door te reizen. Oh lord, won’t you buy me a Mercedes Benz, dan rij ik zelf wel. Er zit helaas niks anders op dan maar een hotel te zoeken voor (en nu echt) onze allerlaatste nacht in Buenos Aires.

Het derde hotel dat we vanaf de terminal bellen (driemaal is weer scheepsrecht) heeft plek. Ironisch genoeg zit hotel Hispano naast cafe Tortoni, maar van een heerlijk ontbijt is morgen geen sprake. Daarvoor moeten we te vroeg op pad, om 05.15 uur verwachten we een wake-up call.

Donderdag 15 november - Rawson - Punta Tombo

Het valt ons zwaar om zo vroeg op te staan, zo´n fles wijn gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar we moeten wel want we worden tussen 07.30 en 08.00 uur ogehaald. Ik haat zo´n ruim begrip, zou liever dat half uurtje extra in bed doorbrengen.

De ouwe heertjes hebben nergens last van. Die serveren vrolijk zingend als altijd om 07.15 uur ons ontbijt. Om 07.30 staan we buiten, eventjes geduld nog want het busje komt zo. Om 08.00 uur blijkt het busje een combi te zijn met reeds aan boord 2 oude mensjes. Het is toch niet te geloven.

Wij hebben vandaag een excursie om toninas te spotten (dit zijn dolfijnachtige met het uiterlijk van een orca) en om pinguïns te kijken. Origineel was de trip alleen de pinguïns en een bezoek aan een museum en aan Cayman waar je thee kan drinken, maar daar hadden we geen zin in. We willen natuur in plaats van cultuur!

De 1e stop is het museum. Ach als je er eenmaal bent is het wel leuk. Daarna rijden we door naar Rawson om tonina´s te zien. We zijn een uur te vroeg. Dus we maken nog een tripje. Allemaal weer de auto in, 10 minuten heen rijden, bocht naar links en 10 minuten terug rijden via dezelfde weg.

De oudjes gaan niet mee op de boot, zij gaan lekker lunchen. Fernando waarschuwt ons dat dit een ander bootripje wordt als met de walvissen. Hier wel wind en dus golfslag. Bovendien zijn tonina´s erg snel en moeilijk te fotograferen. Dat zullen we nog wel eens zien!

We varen al een tijdje maar zien niks. Helemaal niks. Dat is lekker dan. Opeens verschijnen heel dichtbij 2 walvissen. Prachtig hoor, maar hebben we de verkeerde tour? Plotseling flitsen er 2 tonina´s voorbij. Supersnel en kleiner dan ik dacht. Zo zie je ze, zo zijn ze weg. Combineer die snelheid met de golfslag en foto´s maken wordt erg moeilijk!

om je toch een idee te geven

Hierna gaan we naar Punta Tombo. Hier kan je over een pad lopen dwars door een kolonië Magellanic pinguïns, die bestaat uit maar liefst 175.000 paartjes. De pinguïns zijn min of meer gewend aan mensen dus we kunnen soms vrij dichtbij komen.

close-encounters

Het is ontzettend leuk en voor grappig natuurlijk om ze te zien lopen. Ook zijn hier Guanaco´s (lama-achtigen). We vermaken ons uren met al die geinige beestjes.

the march of the pinguïns

wat een mooi rijtje

pinguïns zover je kan kijken

ober, 2 bier!

De laatste stop is aan het plekje Gaiman waar we dus thee gaan drinken. Verrassing. Maar zijn wij even blij dat we daar toch heen zijn gegaan. Want bij de thee horen ´dulces´ (zoetigheden) en als snel staat de tafel vol met heerlijke gebakjes en cakejes. De ene nog lekkerder dan de andere. Nadat we ons vol hebben gegeten en ondertussen gezellig met Vulvio en zijn vrouw hebben gekletst (weer een ouder stel, maar weer zo lief) gaan we met een doggybag met lekkernijen richting Puerto Madryn terug.

hier is Maxima ook bekend, je ziet haar op alle borden staan

We zijn om 9 uur op onze kamer. Wat een dag! Dit keer hebben we 450 kilometer gereden, een schijntje voor de mensen hier. Voor ons best vermoeiend en omdat we niet meer hoeven te eten gaan we lekker nog even lezen en tv-kijken in bed. De fles wijn (we hebben er nog 2 in onze bagage) laten we dichtzitten (gerustgesteld? we zijn echt niet verslaafd).

Woensdag 14 november - Puerto Madryn - Península Valdés

Na het ontbijt gaan we meteen op pad om een excursie te regelen. Het is zonnig, windstil en harstikke warm. Mooi weer om walvissen te spotten. Voor een dagtour zijn we te laat, maar we kunnen wel om 11.00 uur met privé-auto en chauffeur naar Puerto Piramides rijden en nog een rondje maken over het Península. Kost wat, maar dan heb je ook wat (wij hebben straks niks meer).

Ook voor morgen boeken we een excursie, nu wel een hele dag. Het is een hoop geregel met vouchers en nieuwe vouchers en noem maar op. Daarom laten we ons om 11.10 bij het hotel ophalen, want we moeten nog even kamers wisselen (nu wel een 2-persoons).

Als de auto om 11.00 bij Flamenco tours komt sturen ze hem naar ons hotel door. Dus haasten we ons en staan om 11.10 uur keurig buiten. Om 11.20 uur is er nog niemand en we moeten om 13.00 uur op de walvisboot zitten. Maar eens even bellen dus en waarachtig, hij is onderweg. Nog eens 10 minuten later besluit Johan om persoonlijk naar het bureau te gaan (dan weet je het zeker wel), omdat we anders echt de boot missen.

Ik wacht braaf bij het hotel en jawel, daar is de auto. Niet de afgedankte auto met norse man die ik verwachtte, maar een mooie nieuwe met een hele aardige chauffeur, Roberto. Na een stop om Johan op te pikken gaan we richting Puerto Piramides. Roberto praat langzaam spaans zodat we hem goed kunnen volgen, nou ja mas o menos zeg maar.

Alle drukte was weer voor niks, want pas om 13.40 uur gaan we richting boot. Een privé-chauffeur annex privé-fotograaf is best handig trouwens.

johan, patricia en straks (hopelijk) de walvis

Het is echt ideaal weer, de zee is rustig en het is niet al te koud. En na een stukje varen zien we de eerste walvis al. En al snel volgen er meer. Sommig komen ontzettend dichtbij. Wat is dit geweldig! Wat een beesten, alhoewel beesten is niet het juiste wordt voor zulke elegante, grote en intelligente dieren die ook nog eens zeer nieuwsgierig naar ons zijn en maar al te graag met hun staart zwieren of rondjes draaien en met hun vinnen zwaaien.

zo dichtbij

daar zit een staartje aan

wat een kabaal maken ze als ze spuiten

daaaag walvis

Helaas kunnen we niet eeuwig op zee blijven. Eenmaal aan land neemt Roberto ons mee naar Caleta Valdés waar we zeeolifanten kunnen bekijken. Deze zitten langs de hele kuststrook van het Península (300 km) dus ook orca´s zijn hier vaak te zien. Alleen nu even niet. Door naar Punta Norte waar er nog veel meer zitten. We zien een reuzemannetje met zijn vrouwtje paren. Het jong dat ze al hebben en dat blijkbaar honger heeft, wordt hierbij volkomen genegeerd.

met je blote reet op het strand

het spel der liefde

Het is al laat dus tijd om terug te gaan naar Puerto Madryn. Roberto scheurt weer over de weg en kijkt tijdens zijn gesprekken met ons net even te vaak en te lang achterom. Maar op de auto na (4 enorme pitten in het raam, de eigenaar van Carglass zou hier na één maand nooit meer hoeven te werken), blijft verder alles en iedereen ongedeerd tijdens dit ritje van 400 kilometer.

Hij zet ons af bij een door hem aanbevolen visrestaurant. Slechts 200 meter van ons hotel, maar niet richting centrum en aan de haven. Je moet ook maar net weten dat het een restaurant is. We zouden hier zelf nooit zijn gekomen. Het eten is werkelijk verrukkelijk. Het is er wel erg koud, maar na een fles Cabernet Sauvignon merken we dat niet meer.